Το «ΑΓΡΟTERRA», θέλοντας να προβάλει τις προοπτικές του κλάδου, αλλά και το πώς θα αντιμετωπιστούν τα μεγάλα θέματα που τον απασχολούν, ταξίδεψε στην Κάλυμνο και μίλησε με τον Γιώργο Κατσοτούρχη, πρόεδρο των ψαράδων της Καλύμνου και πρόεδρο της Ομοσπονδίας Αλιευτικών Συλλόγων της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, που εκπροσωπεί το 30% του αλιευτικού στόλου της χώρας μας.

Μαζί του μιλήσαμε για τη νέα αλιευτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η οποία θα εφαρμοσθεί σταδιακά από το 2014), όπως και για τον αλιευτικό τουρισμό και την ορθολογική διαχείριση του θαλάσσιου πλούτου μας.

Ο κ. Κατσοτούρχης είναι και ο εμπνευστής της δημιουργίας ενός γυναικείου συνεταιρισμού στο νησί, για τη μεταποίηση των αλιευμάτων, μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια που θα παρουσιάσουμε σε επόμενο τεύχος μας.

Ποια είναι τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζετε ως αλιείς στο Νότιο Αιγαίο;
Πρώτο και μεγάλο θέμα είναι η ανύπαρκτη εφαρμογή των κανονισμών. Δεν υπάρχει κανένας ελεγκτικός μηχανισμός από το υπουργείο Ναυτιλίας. Υπάρχει σοβαρό θέμα εποπτείας και αστυνόμευσης στις απαγορευμένες για την αλιεία προστατευόμενες ζώνες.

Η προστασία της θάλασσας είναι ένα σοβαρό ζήτημα για τα συμφέροντα της χώρας μας, καθώς είναι ένας σημαντικός φυσικός πλούτος και δεν έχει να κάνει απλώς με τα συμφέροντα των ψαράδων.

Ένα άλλο βασικό πρόβλημα είναι οι ελλείψεις στις υποδομές (ιχθυόσκαλες, ψυγεία κ.λπ.), αλλά και το πρόβλημα στη διάθεση των αλιευμάτων μας, λόγω της απόστασης και των αραιών δρομολογίων των πλοίων κυρίως τον χειμώνα.

Τι πιστεύετε για τη νέα Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑΠ) της Ε.Ε.;
Η ΚΑΠ είναι ένα βιβλίο που όταν το διαβάζεις δεν καταλαβαίνεις πού θέλει ακριβώς να στοχεύσει. Τα πράγματα είναι απλά, πρέπει να βάλουμε ένα κοινό όραμα που να περιέχει δύο αρχές: πρώτον "πρέπει να αφήσουμε τις μάνες να γεννήσουν και πρέπει να αφήσουμε τα μικρά να μεγαλώσουν".

Για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να σταματήσουμε να ψαρεύουμε τον Μάιο μήνα, να μη δουλεύει ούτε ένα αγκίστρι σε όλο το Αιγαίο και φυσικά, αν είναι δυνατόν, να γίνεται το ίδιο και σε όλη τη Μεσόγειο.
Και δεύτερον, "πρέπει να χρησιμοποιούμε επιλεκτικά εργαλεία στην αλιεία", όπως να μεγαλώσουμε τα μάτια των διχτυών και τα αγκίστρια.

Αυτό εμπεριέχεται σαν οδηγία στην Κοινή Αλιευτική Πολιτική;
Εμπεριέχεται θεωρητικά, διότι, όταν ερχόμαστε στην εφαρμογή, μου λέει ότι μπορώ να χρησιμοποιώ στα δίχτυα μου μάτια 16 χιλιοστών, ενώ εμείς ζητάμε 44. Προσέξτε, δεν μιλάμε για μια μικρή διαφορά, διότι η οδηγία που λέει για 16 χιλιοστά μάτι, αυτό στη διαγώνιο που ψαρεύει γίνεται 8 χιλιοστά και έτσι δυστυχώς πιάνει και το πολύ μικρό ψαράκι!

Εμείς ζητάμε να ανοίξει το μάτι, να πάει στα 44 χιλιοστά, δηλαδή στα 22 στη διαγώνιο, ώστε να βάζουμε ψάρια ώριμα και να προστατέψουμε το μέλλον μας. Αυτό πρέπει κάποιοι να το καταλάβουν, αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο πρέπει να έρθουν στο λιμάνι και να μπουν στο καΐκι.

Δεν μπορεί να παίρνονται οι αποφάσεις -στις Βρυξέλλες ή στην Αθήνα- από ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται στην πράξη. Ένα ακόμα μεγάλο θέμα είναι και η διαχείριση του θαλάσσιου πλούτου, που πρέπει να γίνει με τρόπο πιο αυστηρό και πιο αποδοτικό.

Όταν δίνονται-και πολύ σωστά, εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για τη διατήρηση των δασών και τη διάσωση των χερσαίων οικοσυστημάτων, δεν θα έπρεπε να γίνεται κάτι ανάλογο και για τα "θαλάσσια δάση" που είναι τα λιβάδια της Ποσειδωνίας; Ένα δένδρο δεσμεύει για περίπου 50 χρόνια το διοξείδιο του άνθρακα (και παράγει οξυγόνο), ενώ αντίστοιχα τα ποσειδώνια λιβάδια δεσμεύουν διοξείδιο και το κρατάνε για 300 χρόνια.

Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα που έχει να κάνει με τη διαχείριση είναι το μήκος των διχτυών και των παραγαδιών, που θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να διατηρούνται οι ισορροπίες σε σχέση με την προστασία των αλιευτικών αποθεμάτων. Ένα δίχτυ 5.000 ή 6.000 μέτρων πιέζει αλλιώς το απόθεμα απ' ότι ένα δίχτυ 1.000 μέτρων. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στα πελαγικά ψαρέματα του ξιφία και του τόνου.

Υπάρχει κοινή "πλεύση" ανάμεσα στους φορείς που εκπροσωπούν τους αλιείς σε όλη την Ελλάδα;
Αν ποτέ γινει το περιβόητο μητρώο ψαράδων, τότε θα δούμε πόσα από τα 18.500 αλιευτικά σκάφη που υπάρχουν στην Ελλάδα-είμαστε κατά κύριο επάγγελμα ψαράδες. Οι αποφάσεις θα έπρεπε να παίρνονται από εκείνους που ζουν από αυτό το επάγγελμα, γιατί εμάς πραγματικά μάς πονάει η σωστή διαχείριση.

Αυτός που έχει και άλλα εισοδήματα, αν στερέψει η θάλασσα, έχει να ζήσει και άρα θα συμβιβαστεί, εμείς όμως δεν συμβιβαζόμαστε. Εμείς δεν ζητάμε επιδοτήσεις για να ζήσουμε, ζητάμε σωστή διαχείριση.

Πώς βλέπετε το θέμα του αλιευτικού τουρισμού;
Είναι πολύ σημαντικός ο αλιευτικός τουρισμός, ειδικά στη χώρα μας. Έχουμε θάλασσες, θησαυρούς, το Αιγαίο είναι μια θάλασσα ξακουστή από την αρχαιότητα και με απίστευτες ομορφιές.

Θα ήταν μια μοναδική εμπειρία για τους τουρίστες να δουν και να ζήσουν από κοντά την "ψαράδικη" ζωή. Εδώ στην Κάλυμνο, το 2000, πήραμε μια απόφαση να φτιάξουμε έναν τεχνητό ύφαλο, ένα πανόραμα. Είχαμε διπλό σκεπτικό: πρώτον, να προστατέψουμε τα αλιεύματα και, δεύτερον, να φτιάξουμε ένα υποθαλάσσιο πάρκο, μια "συνοικία" ψαριών 10 τετραγωγικών χιλιομέτρων.

Το 2005 ολοκληρώθηκε το έργο, το οποίο αποτελείται από κατασκευές που μοιάζουν με πυραμίδες και έχουν ύψος μέχρι και τέσσερα μέτρα και γίνονται η βάση θαλάσσιων οικοσυστημάτων. Η δράση χρηματοδοτήθηκε από το υπουργείο Γεωργίας στο πλαίσιο του τρίτου πακέτου στήριξης. Μετά το δικό μας, έγιναν άλλα δύο μικρότερα στην Πρέβεζα και στην Καβάλα.

Ειδικά εμάς στο Νότιο Αιγαίο μάς ενδιαφέρει πολύ το θέμα του αλιευτικού τουρισμού. Ο σχετικός νόμος έχει ψηφιστεί από πέρυσι και ενώ έπρεπε το αντίστοιχο Προεδρικό Διάταγμα να εκδοθεί σε έξι μήνες, είμαστε δώδεκα μήνες μετά δεν έχει ακόμα ενεργοποιηθεί. Αυτό είναι εγκληματικό για μια τουριστική χώρα.

Είναι ντροπή και από τη μεριά του υπουργείου Τουρισμού και των άλλων συναρμόδιων υπουργείων. Δηλαδή τι ακριβώς ακόμα πρέπει να γίνει σε αυτή τη χώρα για να αποφασίσουν επιτέλους οι πολιτικοί και να κάνουν τη δουλειά τους;

Αλιεύετε και τον περίφημο κόκκινο τόνο. Ποια είναι τα προβλήματα με την ποσόστωση της χώρας μας;
Αυτό είναι ένα ακόμα ζήτημα που έχει άμεση σχέση με τα ελληνικά συμφέροντα. Έγινε λάθος στο παρελθόν (το 1992) σχετικά με τις ποσότητες που μπορεί να ψαρεύει κάθε χώρα. Έχω την αίσθηση ότι τα στοιχεία μαζεύτηκαν τότε με προχειρότητα. Παρ' όλα αυτά, καταφέραμε το 2000 και το 2001 να αναγνωρίσει το ICCAT (επιστημονικός σύμβουλος της Ε.Ε. για τα πελαγικά ψαριά) τα ιστορικά μας δικαιώματα.

Επίσης, καταφέραμε το 2001 να δεσμευτεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι θα φέρει το θέμα στο Συμβούλιο Υπουργών προκειμένου να γίνει διόρθωση του λάθους. Το 2009 το Συμβούλιο συμφώνησε ότι θα γίνει η περιβόητη αλλαγή. Πέρασαν τέσσερα χρόνια και ακόμα δεν βρέθηκε ο υπουργός που θα πατήσει πόδι και θα πει ότι υπάρχει σχετική δέσμευση.

Αν πάρουμε τα ιστορικά μας δικαιώματα, θα έχουμε τη δυνατότητα να αλιεύουμε 500 τόνους. Αυτό μεταφράζεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για τη χώρα μας, καθώς ο κόκκινος τόνος πάει κατευθείαν στις αγορές της Ιαπωνίας και θεωρείται ένα από τα ακριβότερα ψάρια.

Φέτος δεσμεύτηκαν και η Μαρία Δαμανάκη, επίτροπος Αλιείας, και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Αθανάσιος Τσαυτάρης, ότι θα προωθήσουν το θέμα στην Ε.Ε., οπότε ελπίζουμε σε ένα καλό αποτέλεσμα.

πηγή: rodiaki.gr